Zapadł mrok. Za oknem wiał lodowaty wiatr gnając po niebie ciężkie czarne chmury, które przesłaniała czasami gęstniejąca mgła. Martwą ciszę dookoła przerywało tylko dobiegające z kominka ponure, monotonne wycie.
Cholerny, pieprzony marzec, cholerny rząd z ich pieprzonymi pomysłami… Za chwilę cały czarodziejski świat stoczy się już zupełnie…
Peter Norris zatrząsł się nagle, jakby owionął go zimny podmuch. Odruchowo rzucił okiem na kominek, po czym sięgnął po butelkę whisky i dolał sobie sporą dozę do pustego już kieliszka. Nagłym ruchem opróżnił go i, jakby to dodało mu odwagi, podniósł do oczu gazetę, którą parę chwil temu rzucił na biurko.
Na pierwszej stronie widniało duże zdjęcie Ministra, który uśmiechał się radośnie. Machnął ręką w kierunku czekających na niego reporterów i pochylił się w ich kierunku zaczynając przemawiać. Co mówił – tego oczywiście nie było słychać, ale za to nagłówek w gazecie aż krzyczał za niego: “Od września Ministerstwo otwiera nową magiczną szkołę dla charłaków!”. W napisanym z pompą artykule można było przeczytać, że nowa szkoła będzie pomagać charłakom odnaleźć ich czarodziejskie zdolności – uczyć podstaw Zaklęć, Eliksirów, Transmutacji i Wróżbiarstwa. Jaka szkoda, że nie będą ich uczyć latać na miotle… wtedy połamaliby sobie karki i świat byłby z pewnością o wiele lepszy bez nich… Cała nadzieja w tym, że wysadzą tą cholerną szkołę w powietrze próbując uwarzyć głupi eliksir przeciw czkawce…
“– Przez całe życie marzyłem o tym, żeby ktoś zajął się naszymi prawami, pomógł nam odnaleźć się w społeczeństwie czarodziejów – powiedział naszemu redaktorowi Stephen Shaw, osiemdziesięcioletni charłak. – Moja matka prawie mnie wydziedziczyła, kiedy okazało się, że nie pójdę do Hogwartu.”
Severus Snape, dzisiejszy dyrektor tejże szkoły i zarazem wieloletni nauczyciel eliksirów odmówił jakiegokolwiek komentarza. Prawie rok temu dyrektor Snape pokazał nam zupełnie nową twarz, okazując się jednym z bohaterów wojny z Tym Którego Imienia nie Wolno Wymawiać, a nie zatwardziałym Śmierciożercą i zwolennikiem zasady czystej krwi. Czyżby jednak nie było dymu bez ognia?”
Norris westchnął ciężko i na nowo odepchnął od siebie gazetę. Artykuł zawierał pełno innych wywiadów z rozentuzjazmowanymi czarodziejami i czarodziejkami, spekulacji kto będzie uczył charłaków jak również program nauczania. Rzucił okiem na butelkę, ale po namyśle postanowił nie pić kolejnego kieliszka. Czas wracać do domu.
Wstał zza biurka, narzucił na siebie ciemną szatę i machnięciem różdżki zgasił świece w lichtarzu. Gabinet pogrążył się w półmroku, rozświetlonym tylko ogniem na kominku. Jego własna sylwetka pojawiła się na ścianie; wielka i przerażająco zdeformowana w świetle drżących płomieni. Przypominała groteskowe starożytne demony. Demony, które przyjdą zabrać ze sobą ten pieprzony świat…
Owinął się połami szaty i wyszedł, łupiąc głucho drzwiami.
Jedna z drewnianych belek osunęła się z cichym chrzęstem krzesząc snop iskier, które zamigotały przez chwilę ozłacając wnętrze kominka. Płomienie buchnęły mocniej opromieniając gabinet i zatańczyły na wypolerowanym drewnie biurka i komody i miękkiej skórze foteli. Przyjemne ciepło rozeszło się dookoła, gdy wesoły ogień trzaskał na palenisku rozjaśniając wszystko dookoła. Wszystko nabrało barw.

Wtorek, 31.03

Hermiona podkuliła nogi i odruchowo pogłaskała Krzywołapa, który wskoczył na kanapę i położył się koło niej. Położył to źle powiedziane. Zwalił się ciężko na jej bok. Zachichotała wesoło i zawołała głośno:
– Ron! Widziałeś Proroka?! Wreszcie widać, że Ministerstwo zaczyna myśleć! Mówiłam ci, że wszystko się zmienia, ale mi nie wierzyłeś…
Ron grzebał się w kuchni. Próbował wylewitować szklanki z herbatą, ale jakoś nie bardzo mu to wychodziło.
– Nawet Harry mi uwierzył – dobiegł go głos z salonu i różdżka zadrżała mu z rękach. Można się było domyślić rezultatu: szklanki zachybotały się po czym poleciały na ziemię tłukąc się w drobny mak.
– Kurwa mać! – warknął Ron i skrzywił się, kiedy usłyszał jak Hermiona nabiera głośno powietrza.
Dziewczyna podniosła się z kanapy, nie przejmując się urażonym Krzywołapem. Ron stał bez ruchu, gapiąc się jak do niego podchodzi. Kiedy była już o krok od niego, nagle spojrzał pod nogi.
– Jakie jest zaklęcie czyszczące? – zapytał nerwowo i cofnął się o krok. – Uważaj, wleziesz w to!
Hermiona machnęła różdżką, mówiąc cichutko “Chłoszczyść” i rozlana herbata nagle znikła. Machnęła jeszcze raz i rozbryzgi na ścianie i szafce też znikły. Kolejny ruch ręką i niewerbalne zaklęcie i szklane okruchy wzbiły się w powietrze i uformowały dwie ładne szklanki.
Wtedy Hermiona zrobiła jeszcze jeden krok i objęła Rona ramieniem.
– Nie masz się co tak złościć, przecież nic się nie stało – powiedziała, uśmiechając się i patrząc mu w oczy.
– Czemu nie możesz po prostu przypomnieć mi zaklęcia?! Tylko sama to sprzątasz?!
– Przepraszam, to tak odruchowo… – nadal nie odrywała wzroku od jego oczu i wreszcie spojrzał na nią. – Nie myślałam, że to aż tak cię zdenerwuje…
Ron uśmiechnął się lekko w odpowiedzi.
– Ok, to nieważne… – wymamrotał niewyraźnie.
Hermiona przytuliła się mocno do niego i oparła głowę na jego ramieniu. Chłopak zawahał się chwilę, po czym wolno uniósł ręce i oparł je lekko na jej plecach. Hermiona przekrzywiła głowę i jej usta znalazły się tuż przy jego uchu. Już miała zacząć go całować, kiedy usłyszała głośne “miał” i Ron odsunął się od niej.
– Och, Krzywołap! – zawołał z uśmiechem i spojrzał na Hermionę. – Wiesz co, on się chyba za tobą stęsknił!
Zdezorientowana popatrzyła na dół, na ocierającego się o nich kota i również się uśmiechnęła.
– Faktycznie, ale ja też się stęskniłam… za tobą… – pochyliła się i pocałowała go lekko.
Ron zamarł na sekundę, po czym odsunął się na nowo. Hermiona spojrzała na niego niepewnie.
– Zmęczony jesteś? – zapytała, odgarniając mu włosy z czoła pieszczotliwym gestem.
– Jestem padnięty! Chyba ostatnie zajęcia mnie dobiły. Wiesz, omawialiśmy różne sposoby osaczania podejrzanych – potwierdził. – I mieliśmy ćwiczenia w terenie… I przy tej pogodzie to była porażka… mówię ci, zupełna! Przemokliśmy do suchej nitki. Aż mi po plecach ciekło! – rozgadał się. Mówiąc to obrócił się od niej i podszedł do zlewu – Nadal chcesz herbaty? To zaparzę nową. Nie przejmuj się, dam sobie radę – nalał wodę do czajnika i postawił na kuchence. Po czym nagle dodał – Ja chyba pójdę już się położyć. Jutro mamy ciężki dzień i wolałbym być w formie…
Dziewczyna stała przez chwilę w miejscu, zaskoczona jego nagłym gadaniem. Musi być naprawdę skonany skoro tak bredzi – przeszło jej przez głowę, z jakąś czułością. Sięgnęła do szafki na ścianie i wyjęła herbatę po czym poklepała go po ramieniu.
– Idź się wykąp i zawołaj jak skończysz. Wezmę szybki prysznic i do ciebie przyjdę… – dorzuciła ze znaczącym uśmiechem.
– Dziękuję, Miona – odparł Ron i poszedł do łazienki.
Hermiona westchnęła i odstawiła czajnik. Nasypała herbaty do szklanki i machnięciem różdżki napełniła ją gorącą wodą. Oparła się plecami o szafkę i popatrzyła na niewielką kuchnię w jej apartamencie. Nic nie było tu nowe – wszystko dostali od jej rodziców oraz od państwa Wesley i wielu znajomych.
Po Bitwie o Hogwart wrócili do Nory, ale na noc zarówno Harry jak i Hermiona aportowali się na Grimmauld Place. Hermiona jeszcze nie do końca doszła do siebie po tym, jak całowała się z Ronem. Potrzebowała czasu, żeby pójść z tym dalej. Przez miesiąc mieszkała u Harry’ego. Kingsley zaproponował jej stanowisko asystentki Tylera Rockmana w Biurze Badań Naukowych w Ministerstwie Magii, które przyjęła z wielką radością. Mogła wreszcie zacząć żyć jak dorosła. Żyć pełnią życia, a nie kryć się i uciekać jak przerażona, zaszczuta nastolatka, która każdego dnia spodziewała się, że ten dzień może być jej ostatnim.
Popijając niewielkie łyki herbaty wspominała ostatnie miesiące. Kingsley zmobilizował najlepszych Aurorów do odnalezienia jej rodziców i najlepszych magomedyków do przywrócenia im pamięci. Tak więc przeniosła się na krótko do rodziców, ale wtedy właśnie rozkwitł jej związek z Ronem. Spotykali się kiedy tylko mogli – kiedy tylko ona kończyła pracę, a on zajęcia w Programie Aurorów, na które dostał się razem z Harry'm. Przeniosła się do Nory, ale mimo tego, że kochała Wesleyów, nie mogła sobie wyobrazić mieszkania z nimi pod jednym dachem na dłuższą metę. Krępowało ją to, że mogła spać z Ronem bez ślubu – choć nie robili im żadnych wyrzutów z tego powodu. Męczyło ją to, że za każdym razem jak szli wieczorem do ich pokoju – spojrzenia wszystkich zdawały się mówić, że doskonale wiadomo o co chodzi. Wkurzały ją domyślne uśmieszki przy śniadaniu. Przecież, na miłość boską, nie szli kochać się za każdym razem, kiedy po kolacji wracali na górę! Doszło do tego, że uzgodnili, że nie będą wracać do pokoju razem, żeby nie wzbudzać żadnych uwag… Jednak przelało jej się, kiedy któregoś dnia przy śniadaniu ją zemdliło i pobiegła do toalety, a kiedy wróciła, wszyscy mieli na twarzach radosne uśmiechy i posypały się komentarze. Pamiętała dokładnie, że to był pierwszy raz, kiedy wrzasnęła “Mam dość waszych poronionych domysłów!” i wyszła trzaskając drzwiami, co oczywiście tylko dolało oliwy do ognia. Wiadomo, humorki ciążowe, hormony...
Tego dnia prosto z ministerstwa Hermiona poszła do swoich rodziców i wypłakała im się w rękaw. Helen Granger natychmiast zrozumiała o co chodzi i w ciągu zaledwie tygodnia znalazła i wynajęła im niewielkie mieszkanko w Londynie. Naturalnie w mugolskiej części, bo przecież nie miała znajomości wśród czarodziejów, ale to się nie liczyło. Nareszcie byli sami, na swoim, mogli robić co i kiedy chcieli! Za jakiś czas, kiedy Ron zacznie pracować i będą mogli odłożyć trochę pieniędzy, znajdą jakiś domek w czarodziejskim świecie…

Ron wszedł szybko do łazienki, odkręcił kran i rzucił z siebie ubranie w iście ekspresowym tempie. Kiedy wszedł pod prysznic, woda nie była jeszcze gorąca, ale zanim się zamoczył, zdążyła się nagrzać. Zakręcił kran, wmasował szampon we włosy, namydlił się i odkręcił go na nowo. Spłukując się powoli zaczął się rozluźniać. Napięcie spływało z niego falami, jak mydło ze strugami wody. Stał tak chwilę dłużej, żeby się zrelaksować. W końcu zakręcił wodę, wyszedł na dywanik przed prysznicem i wytarł się porządnie grubym, miękkim ręcznikiem. Założył oczywiście brązową piżamę i szybko umył zęby. Może jak się pospieszy, to zdąży zasnąć zanim Hermiona przyjdzie? Nie przesadzaj! odezwał się cichy głosik w jego głowie.
Wychodząc z łazienki zawołał głośno “Skończyłem!” i poszedł szybkim krokiem do pokoju. Nie włączając światła, po ciemku podszedł do łóżka i rzucił się na poduszkę.
Hermiona nie traciła czasu w łazience. Szybko weszła do pokoju, zamknęła delikatnie drzwi, żeby Krzywołap nie przyszedł spać z nimi i wśliznęła się pod kołdrę. Kładąc głowę na poduszce zamarła zorientowawszy się, że Ron leży na boku, plecami do niej i oddycha głęboko. Przytuliła się do niego i położyła rękę na jego boku po czym zsunęła ją na jego brzuch. Ron drgnął, przytrzymał jej dłoń swoją i wolno się obrócił.
– Jesteś aż tak zmęczony? – szepnęła mu do ucha.
– Och, jakoś przeżyję – odparł, co ją trochę zaskoczyło, ale postanowiła obrócić to w żart.
– Podobno nie ma nic lepszego na sen jak dobry seks…
Zaczął wolno ją rozbierać, ale nagle zesztywniał.
– Możesz dziś…? – zapytał nerwowo.
– Przecież wiesz, że zaklęcie antykoncepcyjne działa dobrze – Hermiona była coraz bardziej zdziwiona. Jakoś zawsze to ona musiała o tym pamiętać…
– Wiem, ale…
Kochali się spokojnie i miarowo. Ron zaciskał oczy i starał się skupić na zapachu szamponu i kiedy w końcu doszedł, Hermiona była już odprężona i uśmiechnięta. Przechylił się na swoją stronę łóżka i zamykając oczy cmoknął ją w czoło.
– Dobranoc…